Μεγάλο Μυστήριο η Ιερά Εξομολόγηση. Είναι το Μυστήριο της μετανοίας και συντριβής. Ο άνθρωπος μετανιώνει και ταπεινώνεται, ομολογεί ότι μέσα του υπάρχει ένας σκουπιδότοπος,, ότι έχει πληγές γεμάτες πύον και διψά να απαλλαγεί από αυτές. Δεν αναπαύεται στη φιλία και οικειότητα με τα πονηρά πνεύματα και επιθυμεί να διακόψει τη σχέση με αυτά. Στην πορεία ανακαλύπτει και πληροφορείται με τη χάρη του Θεού, ανάλογα με την προαίρεση και δεκτικότητά του, όλο και περισσότερες και βαθύτερες ουλές, οι οποίες για πολλούς λόγους ήταν αθέατες ή λησμονημένες. Αυτές οι ουλές γνωρίζει ότι τον πονάνε βαθιά και αποτελούν τεράστιο εμπόδιο στο να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει προς τον γλυκύτατο Θεό.

Το Μυστήριο απευθύνεται βέβαια στους κακούς και αποτυχημένους ανθρώπους, που αισθάνονται ότι πληγώνουν τον Κύριο και του προσθέτουν καρφιά. Οι καλοί, που αναπαύονται στις αρετές τους δεν το χρειάζονται. Αυτοί έχουν ταυτιστεί με τον διάβολο που έχει πολλές αρετές (νηστεία, αγρυπνία, παρθενία κ.α.), όμως δεν ταπεινώνεται, δεν μπορεί ν σκύψει το κεφάλι και να πει ήμαρτον.

Η Εξομολόγηση επιβάλλεται να είναι σύντομη. Καλό είναι να έχουμε σημειώσει, μετά από προσευχή και εξέταση, τις πτώσεις μας σε ένα χαρτί, και χωρίς δικαιολογία να τις αναφέρουμε. Η εξομολόγηση δεν είναι συζήτηση για τα βιοτικά και τα αισθηματικά μας, ούτε πεδίο για ψυχολογικές συμβουλές και θεολογικές σοφίες και αργολογία. Δεν αναφέρουμε τίποτα για άλλους ανθρώπους, αλλά περιοριζόμαστε στις πτώσεις και τα χάλια μας.

Απαλλασσόμαστε από τις αμαρτίες, μα όχι από τα πάθη που τις γεννούν. Ο αγώνας με τα πάθη και τις δαιμονικές συνήθειες είναι συνεχής και ισόβιος και σταματάει στον τάφο. Με συντριβή λοιπόν, μετάνοια και απόφαση για αγώνα, προσερχόμαστε κάθε φορά στο Μυστήριο, αμέτρητες φορές, όσες είναι και οι πτώσεις μας, με την ευχή να ακούσουμε οι άθλιοι και κακότροποι, όταν έρθει η ώρα το:
“εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ! εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Kυρίου σου.” Αμήν.